نقد و بررسی اثری عمیق و تامل برانگیز به نام “حصارها”

فیلم (( حصارها )) (Fences) سومین اثر به کارگردانیِ بازیگر مشهور هالیوود، دنزل واشنگتن است. این فیلم همانند آثار پیشین او ( آنتون فیشر ) نمایان گر توانایی واشنگتن در زمینه بازیگری و کارگردانی است که او را بیش از پیش مستحق دو جایزه اسکاری که موفق به کسب آن شده است؛ نشان می دهد. فیلم نامه حصارها که نوشتۀ آگوست ویلسون می‌باشد، برای نخستین بار در سال 2010 روی صحنه تئاتر و توسط خود دنزل واشنگتن به نمایش درآمد. او که در اجرای تئاتر این داستان نیز ایفاگر نقش اصلی بود؛ از همان هنگام ایدۀ سینمایی شدن آن را در ذهن می پروراند. بدون شک این داستان به حدی ارزشمند بوده که باعث شده بار دیگر واشنگتن پس از ده سال، کارگردانی آن را عهده دار شود. فیلم حصارها با تکیه بر اجراهای قدرتمندش، برای اثبات لیاقت خود در سینما مبارزه می‌کند و نشان می‌دهد که تنها یک سرگرمی سینمایی نیست بلکه می‌خواهد از ماندگاران تاریخ سینما باشد.

     داستان فیلم این گونه آغاز می‌شود که تروی مکسون (با بازی دنزل واشنگتن) زباله جمع کنی 53 ساله است که به همراه همسرش رز (با بازی ویوُلا دِیویس) و پسرش کوُری (با بازی جُوان اَدِپو) در اواسط دهه 1950 م. در پیتزبرگ (شهرستانی از ایالت پنسیلوانیا) زندگی می‌کند. افزون بر همسر و فرزندش، برادر او، گابریل (با بازی مایکلتی ویلیامسون) که به دلیل ضربه‌ای که در جنگ جهانی دوم به سرش وارد شده دچار اختلالات روانی است و پسر دیگرش که از ازدواج پیشین اوست نیز با آنها در خانه‌ای کوچک زندگی می‌کنند.

     تروی که در جوانی به دلیل مشکلات ناشی از  نژاد پرستی که بر جامعۀ آن روز امریکا حاکم بوده، نتوانسته به رویای خود، یعنی بازیکنیِ بیسبال برسد؛ اکنون در کنار دوستش جیم بونو (با بازی استفن کینلی هِندرسون) از طریق جمع آوری زباله روزگار می‌گذراند و مایحتاج خانواده را تأمین می‌کند. آرزوی او در این سن ارتقای شغل و منتقل شدن از پشت کامیونِ جمع آوری زباله به قسمت راننده است؛ که دراین صورت او نخستین راننده سیاه پوست خواهد بود. حجم مسئولیت ها و احساسات سرشار در او که به دلیل نژاد پرستی و سوابق قدیم سبب شده از دنیا عقب بماند؛ رابطه‌اش با کوری (  رابطه پدر با نوجوانی کله شق) را تحت تاثیر قرار داده است. در همین حال، تروی با سوالی بنیادین مواجه می‌شود که زندگی او را تحت تأثیر قرار می دهد؛ آیا او پدری مناسب و شوهری متعهد بوده است؟!

     فیلم حصارها درامی قوی و سرشار از احساسات و نوع دوستی است که با مشکلات و سختی های زندگی آمیخته است. دنزل واشنگتن، همان سبک عمیق بازیگریِ خود را دنبال می‌کند و شخصیتی ساخته که درونگرا، سخت کوش، رنج دیده از سختی های زندگی و نگاه جامعه اما آرام، دلسوز و مهربان است. افزون بر او، سایر بازیگران نیز تمام تلاش خود را به کار بسته‌اند که نقش های خود را به خوبی ایفا کنند و اثری ماندگار رقم بزنند. وایولا دیویس نیز به عنوان نقش اول زن با اینکه دیالوگ هایی کمتر دارد اما تاثیرگذار ترین لحظات را رقم می زند که نشان دهندۀ هنر بازیگری اوست. او در مقابل کلمات و رفتارهای تروی به آرامی واکنش نشان می دهد و این موضوع سبب شده است مهربان اما باوقار و گاهی جدی و حتی خشن به نظر برسد. برای مثال، صحنه‌ای که تروی به لغزش خود و به خیانتی که به رز کرده اعتراف می‌کند؛ با اینکه محوریت داستان در آن سکانس با تروی است اما کاملا هویداست که رز نبض صحنه را به دست دارد.

     حصارها را می‌توان درامی صادقانه دانست که برای جذب مخاطب از دیالوگ های زیاد بهره نمی‌برد چرا که بطن داستان به حد کافی جذاب هست و دیگر نیازی به اضافه گویی نیست! آنچه دراین اثر مسلم است، تأثیر عجیب آن روی مخاطب و ایجاد پرسش هایی فراوان در ذهن او از خودش است. همانطور که پیشتر گفته شد، این فیلم شدیدا قصد دارد از ماندگاران تاریخ سینما باشد. ضعف هایی که دراین اثر وجود دارد آنقدر ناچیز هستند که می‌توان آنها را در مقابل موضوع اصلی داستان نادیده گرفت.

     این فیلم به علاقه‌مندانِ سینمای درام شدیدا توصیه می‌شود و می‌توانند از تماشای آن بسیار لذت برده و ذهن خود را سیراب کنند؛ مثل حس نوشیدن آبی گوارا پس از مدتها تشنگی! فیلم نامۀ تأثیرگذار، نقش پردازی قوی، حرکات بی کلام و ماهرانه بازیگران و احساسات عمیق در این فیلم؛ تمام کسانی که طرفدار معناگرایی در صنعت سینما هستند و آن را نه با دید تجاری بلکه با دیدی هنری می‌نگرند به خود جذب خواهدکرد. می‌توان این فیلم را از مدعیان سرسخت جایزه اسکار امسال دانست.

     اگر شما از آن دسته افرادی هستید که سینما را صرفا وسیله‌ای برای پرکردن اوقات فراغت دانسته و حوصله تفکر پیرامون یک اثر سینمایی را ندارند یا به عبارت بهتر تنها می‌خواهند قدری بخندند و شاد باشند؛ این فیلم جوابگوی نیازتان نخواهد بود! چرا که  مخاطبِ خود را عمیقا به فکر وا می‌دارد و در ذهن او پرسش ها ایجاد می‌کند و مسلما مناسب شما نخواهد بود. اما در مقابل اگر از دیدن فیلم هایی چون (( پدرخوانده)) و (( رهایی از شائوشنگ)) لذت برده‌اید، این اثر نیز می‌تواند توجه شما را به خود جلب کند.